Geschreven: juni 1962
Bron: Links nr. 16, 23 juni 1962
Transcriptie: Valeer Vantyghem
Deze versie: spelling
HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive, september 2008
Laatste bewerking: 30 september 2008
| Zie ook: Voorlopige regeringsbalans |
De resolutie over de fiscale hervorming, die door het Nationaal Comité van het ABVV op dinsdag 30 mei werd goedgekeurd, betekent een belangrijke overwinning voor alle linkse syndicalisten en in de eerste plaats voor onze vrienden van La Gauche en Links. Die resolutie keurt weliswaar de algemene beginselen goed waarop het ontwerp fiscale hervormingen is opgebouwd. Maar op die algemene beginselen — in de eerste plaats het beginsel van de globalisatie, van samenvoeging van alle inkomsten, onafhankelijk van hun oorsprong, voor de berekening van de belasting op het inkomen — werd van onze zijde nooit kritiek uitgeoefend. Daarentegen stelt de resolutie van het Nationaal Comité duidelijk vast, dat het ontwerp een aantal gebreken omvat, die voor de vakbeweging onaanvaardbaar zijn. Het somt een reeks minimumeisen op, waarvan de vakbeweging onmiddellijk de verwezenlijking eist. En zowel die kritiek als die eisen stemmen in alle punten overeen met de kritiek en de eisen die in Links en in La Gauche vanaf het ogenblik van publicatie van het ontwerp Dequae-Tielemans naar voren werden gebracht.
Men heeft ons voor die kritiek en voor die eisen hevig aangevallen. Men heeft ons ‘negativisme’ verweten, en beweerd dat wij ‘stelselmatige zwartkijkers’ zijn. Men heeft ons zelfs beschuldigd, de regering ‘stelselmatig’ te willen ‘afkammen’. Maar nu blijkt het, dat de rechtmatige vertegenwoordigers van 750.000 georganiseerde arbeiders dezelfde stellingen verdedigen die aanleiding waren tot de brutale aanvallen op La Gauche en Links. Zal men nu misschien aan partijgenoten Major, De Bock, Thijs, De Keuleneir en gezellen ook het verwijt richten, dat zij de regering ‘stelselmatig afkammen’? Is het misschien niet juister te erkennen, dat de stellingen die wij betreffende de fiscale hervorming hebben verdedigd, eenvoudig beantwoorden aan de onmiddellijke belangen van de werkende klasse? Is dit niet de enige reden waarom het ABVV nu plots hetzelfde zegt als Links en La Gauche?
De belangrijkste door het Nationaal Comité van het ABVV voorop gestelde eisen kunnen in vijf punten worden samengevat:
1. Indexering van de vrijgestelde minima en van de barema’s van rechtstreekse belastingen tot een jaarlijks inkomen van 160.000 F.
2. Vervangingvan het huidige stelsel van afslagen voor gezinslasten die stijgen met het inkomen door een stelsel van forfaitaire afslagen gelijk voor alle gezinnen. Dit houdt in een verhoging van die afslagen voor arme gezinnen en een vermindering voor gezinnen met hoger inkomen, volgens de democratische stelregel dat alle kinderen recht hebben op gelijke verzorging.
3. Onmiddellijke vermindering van de rechtstreekse belastingen op alle inkomens van minder dan 100.000 F. per jaar.
4. Belangrijke vermindering van de onrechtstreekse belastingen.
5. Gelijktijdig in kracht treden van de herziening van het kadastraal inkomen en van de fiscale hervorming.
Met uitzondering van punt 5, dat meer beantwoordt aan de belangen van de kleine huiseigenaars, komen deze eisen overeen met de fundamentele verzuchtingen van de werkende klasse. En ongetwijfeld vormt punt 1 de eis waarop zich binnen de komende dagen en weken het conflict tussen de vakbonden en de regering gaat toespitsen.
Onze lezers kennen reeds de argumenten ten voordele van een indexering van de barema’s van de belasting op het inkomen. Een aanpassing van de nominale lonen aan de index (aan de stijgende levensduurte), is geen loonsverhoging maar enkel een behoud van de koopkracht van het loon. Maar de barema’s van de belasting op het inkomen zijn progressief, t.t.z. zij worden hoger voor elke opeenvolgende schijf van het inkomen. Wanneer dus de aanpassing van lonen aan de stijgende index het loon in een hogere schijf van inkomen brengt, dan stijgt daardoor de belasting die van dat loon wordt afgehouden en ondergaat de arbeider of bediende dus een verlies aan koopkracht. Om dit te verhinderen moeten de barema’s in dezelfde mate worden verhoogd als de lonen, in geval van stijging van de index.
Opdat die hervorming haar volle vooruitstrevende kracht zou hebben moet men volgende regels in acht nemen:
1. De indexering moet worden beperkt tot de inkomens die inderdaad worden uitgegeven voor het levensonderhoud. Daarom eist het ABVV terecht een indexering van de barema’s tot en met 160.000 F., zoniet worden de belastingen verlaagd voor inkomens die niet worden uitgegeven maar gespaard of geïnvesteerd. En de koopkracht van die inkomens schommelt niet met de index van de levensduurte, maar met andere indexen. De indexatie voor alle inkomens doorvoeren, zoals het de CVP’er Scheyven eist, betekent dus in feite een premie toestaan aan de hoge inkomens.
2. De indexering moet automatisch zijn, t.t.z. de barema’s moeten met 2,5 % worden verhoogd met elke stijging van de index met 2,5 %.
3. De aanpassing van die barema’s moet beginnen met de huidige stijging van de index, t.t.z. de barema’s moeten worden aangepast vanaf het niveau 110 van de index. Gebeurt dit niet, dan verliezen duizenden arbeiders automatisch de magere voordelen van de fiscale hervorming vanaf de zojuist ingezette aanpassing van de lonen aan de index.
Doordat het Nationaal Comité onze stellingen op die punten heeft overgenomen, wordt de mogelijkheid geschapen van aan de verzuchtingen van de werkende klasse voldoening te schenken. Opdat die mogelijkheid werkelijkheid zou worden moeten alle basis militanten van het ABVV nu in actie treden. Die actie moet tot doel hebben, een zulk danige drukking uit te oefenen op alle volksvertegenwoordigers die uit de naam van de werkende klasse spreken — hoofdzakelijk BSP en christendemocraten — dat dezen niet meer tegen de stellingen van het ABVV durven stemmen.
De linkse socialistische volksvertegenwoordigers Glinne, Hurez, Cools, Massart en Terwagne — helaas: geen enkele Vlaamse onder hen! — hebben een amendement voorgelegd, dat het best beantwoordt aan de eisen van de vakbeweging.
Tussen haakje gezegd: zonder dit initiatief van onze vrienden zou de BSP zich nu in een bijzonder moeilijk parket bevinden: want ze zou dan de enige politieke partij zijn die niet voor de indexering pleit, die de stellingen va het ABVV niet verdedigt. Want volksvertegenwoordigers van alle andere partijen hebben amendementen ten voordele van de indexering ingediend.