Geschreven: eind april 1941
Oorspronkelijke bron: Spartacus, orgaan van het Derde Front, no. 6
Bron: H. Sneevliet, teksten van Revolutionaire socialisten 1911-1942. Uitgave herdenkingscomité 13 april-1942-16 oktober
Deze versie: Transcriptie en moderne spelling door Rick Denkers
HTML: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive, april 2006
Bijzondere dank aan Ron Blom van het Herdenkingscomité / Offensief voor het beschikbaar stellen van deze teksten.
Aan de Nederlandse arbeiders,
Van de aanvang af was de Meidag een demonstratie van eenheid en broederschap van alle arbeiders. Van de aanvang af was de Meidag een demonstratie van alle arbeiders tegen knechtschap, en verdrukking en uitbuiting. Van de aanvang af was de Meidag een demonstratie tegen de kapitalistische slavernij, tegen de kapitalistische winsthonger, tegen de kapitalistische oorlog, die deze winsthonger moet bevredigen en de werelduitbuiting moet veilig stellen.
Van de aanvang was de Meidag een demonstratie tegen de kapitalistische wancultuur en voor menselijke waardigheid van allen. Van de aanvang af was de Meidag een demonstratie voor vrijheid en geluk voor allen in een maatschappij waar de gemeenschappelijke productie de gemeenschappelijke behoeften zal bevredigen. Van de aanvang af was de Meidag een demonstratie voor de wereldvrede door het Socialisme!
De Meidag was dus een strijddag van het internationale proletariaat. Het reformisme had aan de Meidag zijn strijdkarakter ontnomen en deze dag tot een inhoudsloze feestdag gemaakt. Daarom was het vanzelfsprekend, dat gedurende de vorige wereldoorlog in de oorlogvoerende landen het reformisme de Meidag had uitgebannen. Het reformisme steunde immers overal de eigen bourgeoisie tegen de zgn. buitenlandse vijand.
Revolutionaire socialisten echter, die begrepen dat juist in oorlogstijd het vaandel van de internationale solidariteit aller arbeiders moest worden hoog gehouden, hebben ook gedurende de eerste wereldoorlog op de Meidag hun plicht gedaan. In Duitsland was het de onvergetelijke, dappere strijder tegen kapitalisme en oorlog, de man, die op 2 december 1914 in de Duitse Rijksdag alleen tegen de oorlogskredieten stemde, Karl Liebknecht, die tezamen met zijn niet minder dappere genote Rosa Luxemburg de Berlijnse arbeiders ter demonstratie riep. Midden in de bloedige volkerenmoord sprak de dappere Karl tot de demonstrerende arbeiders en riep hen op tot strijd tegen de oorlog.
Karl en Rosa zijn niet meer. Lafhartig zijn beide dappere strijders vermoord door de Duitse soldatesken. Maar de geest die hen bezielde, de geest van Spartacus, de geest van de opstand is blijven leven in warm kloppende harten en koel denkende hoofden.
“Zij doden de geest niet, broeders!”
(Levine)
Thans in de tweede wereldoorlog roepen wij de arbeiders en soldaten op de krachten aanéén te smeden, die deze ontzettende oorlog moeten omzetten in de sociale revolutie. Het internationale kapitalisme, of het zich democratisch of nationaal-socialistisch noemt, dat is voor de arbeiders gelijk, heeft deze oorlog ontketend. Engelse kapitalisten hebben angst dat zij iets van hun imperium zullen verliezen. Duitse kapitalisten, waaronder ook de hoge bonzen van partij en leger gerekend moeten worden, willen hun uitbuitingsveld — waarvan zij nu reeds een goed leven leiden — vergroten.
Opnieuw worden de massa’s opgeofferd aan de winsthonger van de heersers. Vele duizenden jonge mensen hebben reeds hun leven gelaten op de slagvelden van Europa en Afrika. De verwoesting van steden door bombardementen heeft ook onder de burgerbevolking vele slachtoffers gemaakt. De met de dag schaarser wordende levensbenodigdheden worden bovendien nog onbetaalbaar voor de volksmassa. De honger treedt de gezinnen van de arbeiders binnen en vernietigt de volkskracht. Ook deze oorlog verscherpt de tegenstellingen tussen de, door honger en dood geslagen, volksmassa’s en de in weelde badende heersende lagen van de maatschappij.
Men kan de klassenstrijd verbieden maar “De wet is machtig, machtiger is de nood”
(Goethe)
De volksmassa’s hebben geen belang bij een Engelse overwinning. Zij hebben ook geen belang bij een Duitse overwinning. Zij moeten eigen lot in eigen handen nemen. Zij vormen het Derde Front, dat winnen kan en winnen moet: Weg met de oorlog, maar ook: weg met de kapitalistische vrede!
De wereldvrede kan alleen verzekerd worden door het zegevierende, internationale Socialisme!
GEEFT DIT MANIFEST DOOR!
Het Derde Front