Deze versie: spelling
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !
Bron: De Internationale, Nederlandstalig theoretisch orgaan van de IVe Internationale, maart, 1991, nr. 38
Deze versie: spelling
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !
Een van de vele sinistere bondgenoten van de VS in de Golfoorlog is het Syrië van Assad. Tot voor kort was hij nog een grote vijand van Bush, maar het kan verkeren. Saddams Irak was immers ook nog zeer onlangs een goede vriend van het Westen. Helemaal gemakkelijk zal dictator Assad zich niet voelen in de anti-Iraakse ‘coalitie’. Het imperialisme en het zionisme zijn niet bepaald populair onder de bevolking van Syrië. En die bevolking is begonnen met steun te organiseren voor Irak. Dat zit Afez el-Assad, de politieke tweelingbroer van Saddam, niet lekker.
Er werden schoten gelost door een Syrisch bataljon, dat gelegerd is aan de grens met Koeweit. Veel automatisch vuur. De Amerikaanse regimenten in de buurt stuurden mensen om te onderzoeken wat er aan de hand was. De soldaten van Hafez el-Assad schoten in de lucht, als bij een bruiloft op het platteland. Zij vierden zo op hun manier dat er een Scud op Israël was neergekomen.
Hoewel we niet al te veel waarde moeten hechten aan deze anekdote, laat het toch de tweeslachtigheid zien waarmee de Syrische troepen tegen Irak in de slag zijn. Het is natuurlijk moeilijk om te weten wat de bevolking van Syrië precies denkt van de politiek van haar leider Hafez el-Assad, hoofd van de Baath, bondgenoot van de ‘coalitie’ en vijand van Saddam Hoessein, leider van de tegenpartij van de Baath. Syrië kent nu al zevenentwintig jaar de staat van beleg, heeft 18.000 politieke gevangenen en kent 3.000 verdwenen personen. Syrië houdt enkele van de oudste politieke gevangenen van de wereld opgesloten, sommigen al meer dan twintig jaar.
“De twintigduizend doden van Hama blijven in onze herinnering”,[1] zegt het ‘Comité voor de Verdediging van de Democratische Vrijheden en de Mensenrechten’, dat in december 1990 z’n eerste verjaardag vierde. “Hama vormt de grootste tragedie van vernietiging en van blind en moorddadig geweld, dat de moderne geschiedenis van Syrië heeft gekend”. Assad heeft de stad een maand lang belegerd, zonder dat iemand zicht had op de militaire operaties. Het ging de dictator van Damascus om de liquidatie van de Moslimbroeders van Syrië, die bijeen waren in een van hun bolwerken. Het werd een echte slachting, minstens te vergelijken met de gasaanval van Saddam Hoessein op de Koerden van Halabja.
Voorwaar een aardige indicatie van de morele dimensie van de ‘coalitie’, die Bush bijeen heeft gebracht om de ‘Satan’ van Bagdad te verslaan. Het geeft ook een beeld van de mate van repressie, waartoe het regime in Damascus in staat is. Die repressie is alom tegenwoordig. Overal waar de Syrische bevolking woont en werkt lopen agenten en informanten van de geheime politie rond.
Tegen deze dreiging in hebben 43 intellectuelen een verklaring uitgegeven (zie kader), die op grote schaal circuleert in het land. Sommigen van hen zijn zeer bekend. Hanna Mina, een grote schrijfster, werkt op het Ministerie van Cultuur. Saad Alah Wannoun, dramaturg van naam. Mahdouh Adouan, schrijver en dichter. Abdel Rahman Mounif, een verbannen Saoediese schrijver. En Bou Ali-Yassine, socioloog. Zij allen hebben de verklaring ondertekend. De petitie is openlijk verspreid en er zijn artikelen over verschenen in de pers. Als je de laatste zin van de verklaring leest, realiseer je je dat het in Syrië buitengewoon gewaagd is hier je naam onder te zetten: “Wij groeten het strijdende volk en de strijdkrachten van Irak”.
Tot nu toe is de repressie beperkt gebleven. Twee of drie mensen zijn meegenomen en ondervraagd door de veiligheidsdienst. Er schijnt op 27 januari een manifestatie te zijn geweest in Damascus, van tweehonderd mensen, die in elkaar zijn geslagen. Misschien zijn er sindsdien meer geweest.
De officiële pers blijft Saddam Hoessein voorstellen als de grootste schuldige. Volgens de pers zou Israël zonder Saddam nooit de beschikking hebben gekregen over Patriots. En het is dus zijn schuld dat de krachtsverhoudingen in de regio ten nadele van de Arabische landen zijn veranderd.
De oppositiepartijen, waaronder de Syrische Communistische Partij, de Partij van de Socialistische Arabische Eenheid en de Democratisch Socialistische Arabische Baath-partij, hebben twee solidariteitsverklaringen met het Iraakse volk uitgegeven. Zij stellen dat het werkelijke doel van de oorlog de vernietiging van de ‘wedergeboorte’ is, die Irak belichaamt. Daarmee scheppen ze heel wat illusies in het regime van Saddam Hoessein “die ervoor gekozen heeft de speerpunt van de Arabische natie te vormen”. Zij roepen het Syrische regime op om z’n natuurlijke plaats in dit kader in te nemen. In een nadere verklaring stelden zij op 27 januari dat zij “de massa’s van ons volk oproepen zich te verenigen en in actie te komen voor de nederlaag van deze nieuwe imperialistische campagne”. Zij roepen ook alle nationalistische krachten en personen in Syrië op hun verantwoordelijkheid te nemen om alle Syrische krachten die nu nog in het vijandelijke kamp zitten terug te brengen in het anti-imperialistische kamp. Verscheidene oppositiepartijen, waaronder de Communistische Actiepartij (PAC), de grootste vijand van Assad, die in 1987 het slachtoffer werd van de grootste repressiegolf sinds Hama, hebben in Frankrijk een gemeenschappelijke verklaring uitgegeven.
Al deze verklaringen weerspiegelen ontegenzeggelijk de stemming onder de bevolking. De Syriërs hebben over het algemeen trouwens minder illusies in het regime van Saddam Hoessein en een eventueel project van Arabische wedergeboorte dan de oppositiepartijen. Zij durven nog niet massaal de straat op te gaan. Maar hoe zal dat gaan als de oorlog voortduurt? Na de verklaring van de 43 hebben advocaten een petitie uitgegeven. Het regime wacht af en houdt de ontwikkelingen scherp in de gaten. Als het moet kan het hard toeslaan. Assad zou van de gelegenheid gebruik kunnen maken om in één klap zijn rekening te vereffenen met iedere vorm van oppositie.
Maar het blijft een flagrante tegenstrijdigheid. Een bonapartistisch regime, dat gebaseerd is op propaganda tegen het imperialisme, het zionisme en het Arabisch nationalisme, bevindt zich weer eens in het andere kamp op het moment dat die kampen tegenover elkaar staan. En dat tegen het groeiende sentiment van de Arabische massa’s in. De jonge en oudere officieren van het leger waarop Assad steunt, zijn in die zin opgevoed. Sommigen van hen zouden wel eens op de eenvoudige gedachte kunnen komen dat deze oorlog een uitstekende gelegenheid kan zijn om een coup te plegen tegen de dictator uit Damascus. Het respect voor het gevoel van de Arabische natie dat de 43 uitdrukken, zou daarvoor een uitstekend voorwendsel zijn.
_______________
[1] Verschillende bronnen geven verschillende aantallen slachtoffers.
Het Arabische volk van Syrië voor de verdediging van het Arabische volk van Irak
“De imperialistische coalitie tegen het Arabische volk, in de eerste plaats de Verenigde Staten, ontketent een moorddadige oorlog, een zondvloed van vuur en bloed. De VS en hun bondgenoten, groot en klein, rechtvaardigen hun agressie met twee argumenten: de internationale rechtsorde en de bevrijding van Koeweit.
De geschiedenis en de werkelijkheid laten iets anders zien. De huidige oorlog tegen Irak is niets anders dan een uitdrukking van zuiver racisme en een nieuwe kruistocht van diepe haat tegen het gehele Arabische volk.
De geschiedenis van de betrekkingen tussen de VS en het Arabische volk en andere volkeren die naar vrijheid streven, laat ons zien wie er de kampioen van onrechtvaardigheid, obscurantisme en tirannie is. Deze geschiedenis laat zien dat de eis van de bevrijding van Koeweit een mengelmoes van naïeve propaganda is. Het werkelijke doel van Washington is uiteindelijk de vernietiging van iedere Arabische opzet die de greep van de VS op de toekomst van het Arabisch gebied verhindert.
De Arabische burgers hadden deze oorlog vanuit een ander oogpunt kunnen bezien als de VS en hun bondgenoten eerder in de geschiedenis de legitieme internationale oproepen met betrekking tot het Palestijnse vraagstuk en andere Arabische kwesties serieus hadden behandeld. Maar de werkelijkheid laat de Arabieren nog weer eens zien dat de notie van de rechtsorde ondergeschikt is aan de krachtsverhoudingen. De kracht van Irak vormt een bedreiging voor Washington en diens bondgenoten. En deze oorlog wordt een oorlog van de Amerikanen en de zionisten of een oorlog van de Amerikanen in dienst van de zionistische belangen.
Om die reden gaat deze oorlog niet alleen om Irak. De oorlog heeft ook als doel om ieder Arabisch verlangen naar onafhankelijkheid, iedere rebellie tegen de imperialistische greep en tegen haar hegemonie de grond in te boren. Deze moorddadige oorlog gaat niet alleen Irak aan, maar betreft de Arabische toekomst als geheel. In deze situatie moeten de Arabieren, waar zij zich ook bevinden en wat ook hun kracht en hun mogelijkheden mogen zijn, zich zoveel mogelijk verzetten tegen deze Amerikaanse misdaad tegen het Arabische volk uit naam van de valse internationale rechtsorde, die zich altijd heeft gekeerd tegen hun verlangen naar vrijheid.
Leve het strijdende volk en de strijdkrachten van Irak!”