Napisano: april 1975.
Izvor: ''Rizoluzione della Direzione Strategica,
aprile 1975'', prevedeno iz časopisa ''Contrainformazione'', 7-8, Milano,
1976, str. 144-150.
Online verzija: Marksistička internet arhiva (marxists.org)
2006
Transkripcija/HTML: Milan
Đurić / Stevan
Gostojić
(…)
Gradska gerila igra odlučujuću ulogu u akciji političkog dezartikuliranja Režima i Države. Ona direktno udara neprijatelja i priprema put za pokret otpora.
Oko gerile se izgradjuje i povezuje pokret otpora i područje autonomije, a ne obratno.
Proširiti to područje znači na prvom mjestu razviti organizaciju gerile, njenu političku i vatrenu sposobnost.
Pogrešne su sve pozivije koje rast gerile vide kao konsekvencu razvoja legalnog ili semilegalnog područja takozvane ''autonomije''.
Dobro je pojasniti ovu točku. Unutar onoga što se definira kao ''područje autonomije'' gomilaju se i stratificiraju veoma različite pozicije. Neki, koji svoje svrstavanje unutar klasnog sukoba definiraju kao ''subjektivno'', smatraju se dijelom tog područja više stoga da bi u njega uveli odredjene potrebe i probleme i time ga ''rekuperirali na političkom terenu'', nego što favoriziraju njegovo taktičko i organizaciono revolucionarno opredeljenje.
Prema našem sudu čitavom tom pitanju treba prići polazeći od klasnog stratuma koji više od svih drugih trpi intenzifikaciju eksploatacije koja je posljedica projekata kapitalističke i imperijalističke restrukcije.
Revolucionarna teorija je teorija političko-vojnih potreba ''oslobodjenja'' tog klasnog stratuma. Samo on zapravo izaražava, potencijalno ako ne još uvijek i svjesno, (što znači ''organizaaciju'') univerzalnost klasnog interesa.
Samo oko njegovih interesa mogu se organizirati i preuzeti potrebe socijalnih stratuma marginaliziranih u odnosu na proces restrukturacije, te tući revizionistički, reformistički ili korporativni prijedlozi onog dijela radničke klase koji nalaze računa, ma kako bijedan on bio, u ojačavanju imperijalističkog sistema dominacije.
''Autonomne asembleje'' nisu avangarda tog klasnog stratuma, budući da one danas izražavaju vrlo parcijalnu i iznad svega sektorsku interpretaciju njegovih potreba.
U času njihovog javljanja one su preedstavljale odlučujući faktor u procesu prevladavanja ''grupizma'', no sada i same riskiraju da s tom impostacijom završe u ćorsokaku. Ono što ih dovodi u tu opasnost je ''fetiš legaliteta'', odnosno nesposobnost da se izadje iz lažne kontrapozicije izmedju ''legalnosti'' i ''ilegalnosti''. Drugim riječima, autonomne asembleje ne uspijevaju postaviti pitanje organizacije polazeći od zbiljskih političkih potreba, pa tako završavaju u njihovom ograničavanju u okviru legalnog tipa organizacije koji su preuzele.
Rezati stopalo da bi ga ugurali u cipelu!
Neki, koji su svjesniji proturječnosti u kojoj se nalaze, uspijevaju dopustiti dualizam oragnizacije i tako ponovo zastupaju neodrživu teoriju ''oružanog krila'' u staroj promašenoj teoriji Treće internacionale.
No pod prijetnjom iščezavanja njihove revolucionarne funkcije one u ovoj novoj situaciji moraju učiniti dijalektički skok ukoliko žele ostati vjerne osnovnom zadatku organiziranja antagonizama upravo ''objektivno'' revolucionarnog stratuma na terenu klasnog rata.
Van te perspektive nema ničega do li minoritarizma ili podredjenosti revizionizmu.
Gradska gerila organizira ''strateški nukleus'' klasnog pokreta, a ne njegovo oružano krilo.
U gradskoj gerili nema proturječnosti izmedju mišljenja i vojnog djelovanja, te davanja prvog mjesta politici. Ona svoju revolucionarnu inicijativu razvija po jednoj političko-vojnoj masovnoj liniji.
Masovna linija za gerilu ne znači, kao što poneko pogrešno podrazumijeva, ''organiziranje masovnog pokreta na terenu oružane borbe'', ili to barem ne znači ovog momenta.
Fundamentalni aspekt tog pitanja trenutačno ostaje izgradnja Borbene partije kao zbiljskog interpretatora političkih i vojnih potreba ''objektivno'' revolucionarnog klasnog stratuma i povezivanja borbenih organizama na nivou klase i na različitim frontovima revolucionarnog rata.
Razlika nije mala i vrijedi truda eksplicirati je, budući da ona krije jednu divergenciju po pitanju organizacije koja nije sekundarna.
Bit divergencije leži u činjenici da prva teza uklanja do disolucije organizaciju ''pokreta'' koji se istovremeno napuhava sve dok ne poprimi mitske dimenzije; druga koncipira organizaciju i pokret kao jasno različite realitete koji su medjusobno vječno dijalektički.
Borbena partija je partija borbenih kadrova. Ona je dakle istureni oružani odred radničke klase, pa je stoga istovremeno i odvojena i njen organski dio.
Pokret je kompleksan i nehomogen realitet u kome koegzistira i bori se mnoštvo nivoa svijesti. Nezamislivo je i iznad svega nemoguće ''organiziranje'' tog mnoštva nivoa svijesti ''na terenu oružane borbe''. Bilo zato što taj teren, premda je strateški, još uvijek nije onaj glavni; bilo zato što nukleus koji sačinjava Borbenu partiju sigurno još nije razvio političku, vojnu i organizacionu sposobnost za taj zadatak.
Ne radi se o ''organiziranju massovnog pokreta na terenu oružane borbe'', nego o ukorijenjavanju organizacije oružane borbe i političke svijesti o njenoj nužnosti u klasni pokret.
To ostaje glavni cilj Borbene partije u izgradnji, u ovoj fazi.
Uslijed skupa razloga o kojima smo diskutirali, novi sukoba adekvatan ovoj fazi ostaje oružana propaganda.
Tri su osnovna cilja djelovanja oružane propagande:
• stvoriti najveći mogući broj političkih suprotnosti unutar neprijateljskog tabora i tako ga dezartikulirati, disfukcionalizirati;
• krčiti put pokretu otpora djelujući na često nepoznatim, ali zato ne manje bitnim terenima borbe;
• organizirati napredni klasni stratum u Partiji i organizme borbe na nivou klase i na različitim ratnim frontovima.
Oružana propaganda ostvarena putem gerilskog djelovanja označava jednu fazu klasnog rata, a ne kako poneki tvrde, jednu ''formu borbe''. Nakon ove faze slijedi ''zaoštreni gradjanski rat'' u kome će osnovni zadatak oružane avangarde biti čak i vojno dezartikuliranje birokratske i vojne državne mašine i njeno razbijanje.
Napad na zatvor Casale da bi se oslobodio jedan drug, objašnjava ovaj koncept u tom smislu što je ta akcija oružane propagande:
• izazvala duboku dezartikulaciju države: preokret u propagandnoj kampanji kojom nas se pokušavalo proglasiti ''razbijenima''; učinila uzaludnima demokršćanske projekte o jednom ''egzamplarnom procesu'' pred izbore; akcentuirala suprotnosti izmedju pravosudja i CC, izmedju pravosudja Milana i Torina, izmedju viših i nižih stupnjeva pravosudja; izmedju DC i drugih političkih snaga i tako dalje;
• prokrčila put pokretu otpora u dva smisla: ostvarujući jednu borbenu parolu revolucionarnog programa (oslobodjenje političkih zatvorenika), pa je tako stvorila klimu pouzdanja u masi političkih zatvorenika kao i medju revolucionarnim avangardama; istražila je jedan novi teren sukoba, te izvukla indikacije i iskustvo koje će u vremenima koja dolaze biti odlučujući;
• stvorila je zbiljske premise za organiziranje revolucionarne avangarde zatvorene u tamnicama režima, na osnovu revolucionarnog programa napada na državu.
Sada je očigledno na Borbenoj partiji unutar i van zatvora da pretvori premise u strukture, oslobodjeni revolucionarni potencijal u oružanu proletersku vlast.
Na kom se terenu treba razvijati naša taktička inicijativa?
To se definira u tri osnovne borbene parole:
1. RAZBITI KORPORATIVNE VEZE IZMEDJU INDUSTRIJSKE RUKOVODEĆE KLASE I ORGANIZACIJE RADNIKA.
2. TUĆI DC, POLITIČKI I ORGANIZACIONI CENTAR REAKCIJE I TERORIZMA.
3. POGADJATI DRŽAVU U NJENE NAJSLABIJE KARIKE.
(…)