Geschreven: 1933
Bron: De Tribune, 3 april 1933. Artikel ondertekend met R.E.
Deze versie: Spelling
Transcriptie/HTML: Paul Benschop
Contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
Laatste bewerking: 15 januari 2010
| Verwant: • Rede van Roestam Effendi • Redt de muiters der zeven Provinciën • Aan de opvarenden van de Nederlandse Marine en de werklieden van de Marinewerven! |
Beriberi of racistische terreur - De behandeling op ‘Onrust’[2].
Een dezer dagen lanceerde Aneta[3] een [...][4] schijnbaar onschuldig berichtje, over de gezondheidstoestand van de helden van onze ‘Potemkin’, die op ‘Onrust’ worden gevangen gehouden.
Men heeft namelijk onder de inheemse arrestanten verschillende gevallen van beriberi[5] geconstateerd; onder de Europese en onder de op Onrust gestationeerde militairen, komen deze gevallen niet voor. Dit bericht geeft ons te denken!
Voor degenen die meer weten van de koloniale toestanden, meer weten van de methode in de gevangenissen en het lot van het leven van de politieke gevangenen in Indonesië, betekent dergelijke berichtgeving van de Hollandse bourgeoisie heel wat meer dan blote feiten. De constatering dat men beriberigevallen alleen onder de inheemse arrestanten treft en niet onder de militairen, terwijl ze rijst van dezelfde soort en kwaliteit tot voedsel krijgen, lijkt ons een beetje verdacht. De arrestanten krijgen niet de voeding waaraan zij gewend zijn, heette het. Men [...] [...] echter niet de gewone ‘gevangeniskost’ te geven, wegens de te grote overgang. Deze zogenaamde overgangsvoeding duidt [...] aan de mindere kwaliteit ervan, dan waaraan de matrozen gewend waren. De gevangeniskost is vast zeer een zeer slecht. De vraag is of de voeding van de Europese arrestanten dezelfde is als die van de inheemse. Rekening houdende met het feit dat in normale omstandigheden de Europese marinemanen en militairen Hollandse kost krijgen en de inheemsen rijstvoeding, kan verwacht worden dat dit op Onrust eveneens het geval is. Onze voorlopige conclusie is dat de voeding van de Europese arrestanten - misschien ook overgangsvoeding - in elk geval gevarieerder en beter naar verhouding, dan die van de inheemse gevangenen. Onder goede, gevarieerde voeding wordt doch heel wat anders en meer verstaan dan alleen goede rijst!
Wij gaan er hier niet op in, wat de oorzaak van de beriberi is. In de medische wereld vormt het nog een onbetwist strijdvraag. We weten dat de zogenaamde ‘vitaminetheorie’, als zou de beriberi haar oorzaak hebben in het tekort of gebrek aan vitamine B - een stof die onder andere zou voorkomen in het zilvervlies van de rijstkorrel, in verschillende bronsoorten zoals vooral de Katjangidjo – in de laatste tien jaren opgang maakt en vooral in Indonesië aangehangen wordt. Waarschijnlijk omdat de ‘bestrijding’ van de ziekte volgens deze theorie veel goedkoper uitvalt en sterk bestreden wordt door de ‘voedingstheorie’, welke de beriberi toeschrijft aan slechte en onvoldoende voeding en de bestijding van de ziekte in de verbetering van de voeding zoekt (aldus duurder dan de eerste). In beide gevallen is de conclusie hetzelfde: de voeding en de verzorging van de inheemse arrestanten zijn [uiterst?] slecht, waardoor het leven van onze kameraden in gevaar wordt gebracht. Een tweede conclusie is dat men op het [...] Onrust probeert het eenheidsfront tussen blanke en bruine revolutionairen te breken, door een groot verschil van behandeling en verzorging tussen de beide revolutionaire categorieën.
In het verkrijgen van beriberi speelt behalve voeding ook de lichamelijke gesteldheid van de persoon een rol. [Door?] ontberingen, lichamelijk lijden, et cetera is de weerstand van het individu ook geringer. Lichamelijk lijden, daarvoor [...] [...]!
Wij kennen veel te goed de fascistische terreur van de politie bij het zogenaamde ‘voorlopig verhoor’. Wat Hitler thans in Duitsland in een sadistische opwelling en moordlust begaat jegens de revolutionaire arbeiders, is slechts een trouw echo van hetgeen de Hollands-imperialistische beulen reeds jaren in Indonesië hebben gepleegd.
Mishandeling op de allergruwelijkste wijze, uiterst geraffineerde pijnigingmethoden, tot de allerruwste worggeheimen van de moord, zijn de geliefkoosde middelen van de Hollandse politie en justitie om de nodige bekentenissen van verdachten af te dwingen. Het Aneta-bericht herinnert ons onwillekeurig aan de [...] van 1926/1927, toen in de wanhoop verkerende en daardoor dol geworden reactie te keer ging tegen revolutionairen en de onschuldige bevolking. Tientallen per dag werden kerngezonde mannen en vrouwen in de gevangenis gestuurd, zogenaamd in ‘voorlopige hechtenis’, en een-twee-drie dagen later de hel te worden uitgedragen. De boeren van [...], [...], Fort de [...] en [...] zijn er door berucht geworden.
De overheersers gebruiken voor dergelijke gevallen steeds de eentonige medische officiële term; ‘lijdend aan beriberi of buikloop’. En het eigenaardige van dergelijk medisch onderzoek was wel het vaak zo eigenaardig advies dat de verzorging van de begrafenis aan het gevangenisbestuur moest worden toevertrouwd, ter ‘voorkoming van de verspreiding van ziekten’ onder de familieleden van de gestorvene.
Er is geen reden om te geloven dat de geschiedenis van 1926/1927 zich in deze periode van versterkt fascisme in Indonesië niet herhaalt.
De beriberi kan veroorzaakt worden door lichamelijke pijn, maar ze dekt bovenal bij voorbaat alle gevolgen die uit dit lichamelijk pijn kunnen voortvloeien. Daarom zeggen wij: in alle opzichten verkeren onze gearresteerde makkers van De Zeven Provinciën in levensgevaar.
In versterkte actie eisen wij thans de vrijlating van die kameraden en alle andere politieke gevangenen!
_______________
[1] Voetnoten door Paul Benschop
[2] Eiland voor de kust van Jakarta, hier werden de muiters van de Zeven Provinciën geïnterneerd
[3] Algemeen Nieuws- en Telegraaf Agentschap
[4] Door slechte staat van De Tribune zijn sommige woorden onleesbaar. De onleesbare woorden zijn aangegeven met [...]
[5] Aandoening aan het zenuwstelsel, veroorzaakt door een tekort aan vitamine B1