Geschreven: december 1938
Bron: Het Volksdagblad 21 december 1938
Deze versie: spelling
Transcriptie/HTML: Paul Benschop
Contact: Adrien Verlee
Laatste bewerking: 15 augustus 2009
| Verwant: • Indonesië weerbaar tegen het fascisme |
Het is ruim een wek geleden dat de Perhimpoenan Indonesia, de bekende politieke organisatie van de hier te lande vertoevende Indonesiërs, haar 30-jarig bestaan te Amsterdam vierde. Reeds de positie, die deze vereniging in de Indonesische nationale beweging inneemt, eist ongetwijfeld een onverdeelde belangstelling. Nu het ‘dictaat van München’ de imperialistische tegenstellingen ook op het gebied van de koloniën heeft verscherpt, verdient dit jubileum zeer zeker de bijzondere belangstelling van democratisch Nederland.
Wij willen gaarne aannemen dat de politiek oriëntering van de Perhimpoenan Indonesië, de officiële voorpost van de nationale beweging van Indonesië, op zijn minst een trouwe weerspiegeling is van de politieke houding van de nationale partijen aldaar. Tot op zekere hoogte kan men dus de uitingen van de Perhimpoenan Indonesia als een stem van het bruine volk tot zijn blanke broeders beschouwen.
De jubileumrede, die op de feestviering te Amsterdam namens het bestuur van de P.I. is uitgesproken, dient ons inziens bekend te worden gemaakt onder de gehele Nederlandse bevolking, wat ongetwijfeld er toe zou bijdragen bestaande misverstanden uit de weg te ruimen. In dit kader bezien, moet toch wel op de afzijdige houding van de burgerlijke pers worden gewezen, die aan deze gebeurtenis haast geen woord heeft gewijd. Wat ons betreft, wij hebben de ontwikkeling van de P.I. en haar activiteit steeds met grote belangstelling gevolgd. Wij verhulden niet dat deze ons steeds sympathiek was, ook al waren wij het niet altijd met sommige opvattingen eens. Met grote sympathie hoorden wij op de jubileumvergadering dat de P.I. krachtig zal streven naar “een nauwe samenwerking tussen het Indonesische volk en de democratische bevolking van Nederland”, alsook dat zij “geen duimbreed grond van Indonesië” aan Duitsland of Japan wenst te zien afgestaan. Vreemd en onjuist leek ons in de, overigens vriendschappelijke rede van de NVV-voorzitter Kupers, dan ook de ‘raad’ aan de Indonesische arbeiders en studenten gegeven, om zich “niet met politiek” te bemoeien en zich uitsluitend tot het organiseren van de vakbeweging te beperken.
Wij hechten zeer grote betekenis aan dit laatste; de zwakte van de Indonesische volksmassa ligt juist voor een groot deel in haar geringe organisatie. Doch wat is hiervan de oorzaak? Toch wel in de eerste plaats de terreur van het koloniale bewind, dat zelfs de eenvoudigste vorm van vakorganisatie allerlei moeilijkheden in de weg legt en de vakactie aan banden legt. Kupers wenst voor het koloniale onderdrukkingsbewind het hoofd te buigen, doch indien de Indonesische arbeiders dit zouden doen, zouden zij ook de mogelijkheid tot het voeren van vakactie niet kunnen veroveren. Strijd voor vrijheid en strijd voor brood, behoren onverbrekelijk bij elkaar.
Op de jubileumviering van de Perhimpoenan Indonesia werd de totstandgekomen samenwerking van deze vereniging met het NVV en de sociaaldemocratie nog eens krachtig onderstreept. Inderdaad is meer dan ooit eenheid nodig, van de arbeidersbeweging in Nederland onderling, en van de Nederlandse arbeiders en democratische stromingen met het volk van Indonesië. In dit licht bezien is de samenwerking van NVV en SDAP met de P.I. een stap voorwaarts. Maar deze stap is nog geheel onvoldoende. Het gaat om het smeden van een hechte band van volk tot volk, tussen Indonesië en Nederland, voor beider veiligheid tegen het fascisme, voor wederzijdse steun tot behoud van de onafhankelijkheid van Nederland en de verovering van gelijkberechting en democratie voor Indonesië.
Zulk een bondgenootschap kan slechts krachtig en doeltreffend zijn, indien daarin de Communistische partij van Nederland is opgenomen, die de enige partij is die klaar en duidelijk de weg aangeeft die de volksmassa’s voor hun strijd bewandelen moeten. In dit bondgenootschap is ook reeds hierom de CPN noodzakelijk, omdat zij niet alleen een belangrijk deel van de Nederlandse arbeidersklasse vertegenwoordigt, doch ook in Indonesië grote massa’s vertrouwen in haar hebben en in haar geest denken, ook al maakt de koloniale terreur met Digoelkamp en verbodsartikelen het organisatorisch bestaan van een communistische partij niet mogelijk. Daartegen verzet zich de leiding van de SDAP en NVV en daardoor hindert zij de aaneensluiting van de Nederlandse en Indonesische volkeren.
Wij begrijpen de houding van de nationale beweging in Indonesië waarmee ook de gedragslijn van de Perhimpoenan Indonesia in overeenstemming is. Doch wij zullen, wat ons betreft, onverminderd ons streven voortzetten voor de vorming van één nationaal front in Indonesië voor gelijkberechting en sociale lotsverbetering en het bondgenootschap van dit front met geheel het democratische volk van Nederland, waarvan de CPN het beste en strijdvaardigste deel is.